Dünyaca tarihi günlerden geçiyoruz. Tüm eğitim kurumları birdenbire, birer açıköğretim fakültesine dönüşüverdi. Açıköğretim ki; içten içe dudak büktüğümüz, horladığımız, adam yerine koymadığımız bir öğretim şekliydi yakın zamana kadar. Hâlâ da öyle düşünenlerdenim. Göz göze değmeden öğretim olmaz kanâatimce. Bu söylemin bir de dil öğretimiyle ilgili versiyonu var ki, işte ‘dil dile değmeden...’ diye başlar ama o biraz ayıpçı. O yüzden devamını getirmiyorum. Ama zaten siz çoktan anladınız. Zehir zehir! Valla sizden korkulur.
Akademik yılın başlamasıyla birlikte, üniversite bünyesinde topyekün bir uzaktan eğitim seferberliğine giriştik. Perculus Plus, Eru Dm, Eru Depo, Webseminar ve Zoom gibi pekçok farklı online platformda ve uygulamada, çeşitli seminerlerin sonunda edindiğimiz birbirinden çok sayıda sisteme giriş şifrelerimizle hayatta kalmaya çalışıyor, laptop ve telefonlarımızla uyuyup uyanıyorduk. What'sapp’de her an kendimizi yeni oluşturulan bir haberleşme grubunun içinde buluyor, farklı kanallardan gelen bu bilgi akışı içinde kayboluyorduk. Bildirimleri sessize almak kısa vâdede bir çözümmüş gibi görünse de, bu sonra başımıza hepten belâ oluyordu. Çünkü What’sapp’a bakmadığınız 1 saat içinde bile 679 YENİ bildirim birikebiliyordu! Hâliyle sonrasında toparlamak çok daha zor oluyordu. O yüzden en iyisi temasta kalmaktı, yani telefonla yaşamak. Bir nevi kelepçe olmuştu elimizde. Kurtuluşu yoktu.
Son iki haftadır hemen hemen her gün, en az bir toplantıya katıldım ya da bazen de bir sınav görevi yaptım. Hepsi online, hepsi de Zoom üzerindendi. Zoom bu uzaktan eğitim sürecinde resmen vazgeçilmezimiz oldu. Elimiz ve ayağımız. Ve belki de pandeminin tek kazananı! Yani biraz zorlasam, Covid’i bunlar buldu diyeceğim nerdeyse. 2020 yılının 2. çeyreğinde kazancı % 3300 oranında artmış! Kayıran Allah bizi kayırsın.
Bu süreçte sürekli uzayan toplantı süreleri ve her 40 dakikada bir Zoom’a gir-çık yapmak, insanların türlü türlü ev haline maruz kalmak,-kimileri havalı Zoom filtreliyken kimileri yataktan kalktığı gibi pijamalı-, Zoom'un birbirinden renkli arka plân seçenek yelpazesi sayesinde, toplantıya Eyfel Kulesi’nden ya da İbiza sahilinden bağlananlar, Zoom toplantılarının ekran görüntüsünü alıp Instagram'da izinsiz paylaşanlar... gündemimdeydi hep.
Bir Proficiency Speaking ayağı vardı ki hele, tam evlere şenlikti. Gerçekten de hiç tanımadığım, farklı uyruklardan gelen türlü çeşit gençlerin, dünyanın dört bir yanındaki evlerine misafir oldum. Hem de kendi evimin mahreminde. Enteresan bir deneyim oldu. Hem onlar, hem de benim için. Büyük Allah’ın büyüklüğünden, teknik bir sıkıntı çıkmadı. Anladım ki, Zoom’u sorunsuz kullanmak aynı beyaz eşya alımındaki gibi, şans işi.
Derslerin başlamasıyla birlikte gündemim daha da çeşitlenip renklendi. Sabah yataktan çıkıp gelen öğrenciler, dersi dinliyormuş gibi fotoğraf çekip ekrana sabitleyenler, her ders sabit son 10 dk. dersten düşenler, kameram ve mikrofonum çalışmıyor diyenler, mikrofonu yanlışlıkla açılınca bilgisayarda oyun oynadığı anlaşılanlar, kamerasının açık olduğunu unutanlar, ‘chat’ kısmına alâkasız sorular yazıp, dakikasında kaos yaratabilenler... Misâl; ‘Zoom /zu:m/ diye okunurken, door niye /do:r/ diye okunuyor hocam?’ diye soran öğrenci! Daha ilk gün, ilk ders! Bismillâââh! Hadi çık işin içinden. Ne Zoom’muş bu böyle arkadaş! İşte böyle renkli günler
Teknik sıkıntılar ise kaçınılmaz. Donuveriyorsunuz ekranda, pıt diye görüntünüz kalıp, sonrasında düşüyorsunuz... O düşüşte aklınızdaki tek şey Zoom’da özgür kalan öğrencilerin hayalgüçleri ve yapabilecekleri oluyor! Geri dönünce de ‘host’luğu bir öğrenciye kaptırmış oluyorsunuz. Sonra bir de bunun geyiğiyle uğraşmanız gerekiyor.
Zoom, Skype’ın pabucunu öyle bir dama attı ki, önce aşk, sonra da helâl olsun! Ben bu günleri tâ geçen Mart ayından görmüştüm aslında! Zoom, borsaya girecek olanlara yatırım tavsiyemdi! Beni dinleyenler çok kârlı çıktı. Şu an muhtemelen Mykonos’da içkilerini yudumluyorlar. Bense hâlâ online ders kovalıyorum!
Yeni akademik ve Zoom yılımız hepimiz için hayırlı olsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder