BORNOVA

Bugün, İzmir'i 7.0 şiddetiyle vuran deprem, ne onca yıl dinledi ne de onca kilometre… Beni de vurdu. Çok derinden. Öyle beklenmedik bir anda oldu ki, ağlayamadım bile. Donup kalakaldım. Bu sürede çöken telefon şebekeleri ve televizyondan yansıyan deprem sonrası ilk görüntüler bir çift el olup boğazımı sıksa da, çok şükür sonrasında sevdiklerimin iyi olduğu haberiyle ben de iyilendim. 

Matem henüz çok yeni. Bu kasvetli günün üzerindeki toz bulutları birkaç gün sonra dağıldığında, çok daha net olacak acının derinliği. 

İlk gençlik hatırâlarımın hâlâ sokaklarında dolaştığı Bornova, depremden en çok etkilenen yerlerden biri. Bornova ki, pekçok ilk aşka sahne olmuş, benim de okulum olan Ege Üniversitesi'nin kampüsüne ev sahipliği yapan ilçedir. İzmir'e yolu düşen herkesin bir şekilde hatırâlarına dâhil olmuştur eminim. O güzel Levanten evleri, belki de kampüsten sonra en sevdiğim yanıdır, bir de mandalina ağaçları. 

Büyükpark'ın ortasındaki o havuza ne saf dileklerle, ne dilek paraları attım, sadece o paraları toplayıp köşeyi dönenler bilir. Küçükpark'a inen, evimin de üstünde olduğu Süvari Caddesi, belki de hayatımın en uzun, en kısa, en acı, en tatlı, en renkli, en siyah beyaz yoludur. Palmiye ağaçlarıyla sıralı. Nerdeyse her sabah gökgürültülü sağnak yağmura uyandığım bir yol. Mevsim ne olursa olsun. Her gittiğimde, hatırâlarımın biraz daha soluklaşıp, eskimeye başladığını hissediyorum. Zaman geçiyor. Hem de çok hızlı. 

Bornova elbette bir Alsancak, Bostanlı, Göztepe değil... Bornova denize hasret. Ancak onu benim için değerli kılan hatırâlarım elbette, orda hep 18 yaşındayım. Hâlâ. Ne zaman gitsem. Zaman durmuş gibi.

Bir zaman önce, tüm fotoğraflarımı, heyecanlarımı, acemiliklerimi, korkularımı, hayal kırıklıklarımı, sevinçlerimi, pişmanlıklarımı, kahkahalarımı, sevdiğim şarkıları, izlediğim filmleri, okuduğum kitapları, gittiğim konserleri ve ilk gençlik aşklarımı bir kutuya koyup, onu da evimin bahçesine gömmüştüm, balkonumun altındaki mandalina ağaçlarından birinin altına. O ev, o balkon, o mandalina ağacı ve o kutunun akibeti için merak içindeyim şu an. 

Bornova’da yaşayan bir arkadaşımdan Manavkuyu-Özkanlar'daki bir sokaktaki binaların korkunç halde olduğunu öğrendim. Yakın zamanda buralar Bayraklı’ya bağlandığı için haberlerde hep Bayraklı’da Kurtarma Çalışmaları diye geçiyor. Özünde Bornova ama. 

Bornova’nın merkezinden kimsenin haberi yok henüz- ki merkezdeki binalar çok daha eski- Yine bir arkadaşımın gönderdiği fotoğraflardaki görüntüler iç burkacak cinsten. O toz bulutunun içinde tanıdık birkaç binayı seçince, ancak ağlamaya başlayabildim donup kaldığım yerden, fâsılasızca. Bu defa bardaktan boşanırcasına. 

Kalbimiz göğüs kafesimizin içinde atıyor gibi görünse de, ara ara çıkıp dolaşır. Bugün benimki İzmir'deydi, ve bir taş da onun üzerine düştü. 

Depremde sevdiklerini ve evlerini kaybeden tüm İzmirlilere, cânım hemşehrilerime sabır ve iyilik diliyorum... Allah bir daha böyle acılar göstermesin.