KAR

Çok özledim. Her anlamda. 

Sabah güneş doğmuyor, ama kış da gelmiyor(du) bir türlü. Hava gri ve soğuk ama yağmur ve kar yağmıyor(du) düne kadar. Dünyada hiçbir şey normal değil artık. Epeydir gözüm kulağım meteorolojide, kar yağınca dinleyeceğim şarkıları ayarlamış -meselâ bu - gezip yürüyeceğim yerlere ve izleyeceğim manzaralara kadar belirlemiştim. 

Nihayet ilk kar yağdı şehre. Çocuk gibi sevindirdi. Sabah erkenden, insanlar daha evlerinden çıkmadan, bomboş sokaklarda yürümesi gibisi yoktu. Pijamamın üstüne montumu geçirip, henüz basılmamış kara ayak izlerimi bırakmak dünyadaki en harika his olabilirdi. Yavaşça, sallana sallana. Yürürken başımı kaldırıp baktığımda, bir sonsuzluğun beni içine çektiğini düşündüm. Bence kuzey ışıklarıyla birlikte kar, doğa olayları içinde en sihirli olanı. Mucize gibi bir şey.  Belki bir gün onları da görmek kısmet olur, çok isterim. Bir bucket list, sağlık ve biraz da paraya bakar. Tabi daha öncelikli rotaları bitirdikten sonra. 

Kar şehre yağdığında, bir süre sonra leş bir şeye dönüşüyor, ama doğanın kucağında, dağlarda, kırsalda, park ve bahçelerde gerçekten muazzam. Öyle bir güzellik ki, yağarken mutsuz olamıyor insan. Yaradanın işi. Ve yine yaradanın insanoğluna ne kadar acîz olduğunu göstermesinin en zârif yolu. O minicik beyaz taneleri hiç de hafife almamak lâzım. Bu kadar üşürken, hücrelerimiz acı çekerken, ciğerlerimiz soğuktan yanarken, böyle sevinçle dolmak başka türlü nasıl mümkün olabilir ki? Kar insana yaşadığını ve bir gün öleceğini hissettiriyor.

Toplu taşımayı kullanacak olup, durakta titreyerek bekliyorsanız, aracınızla kar trafiğine takılmışsanız, buzlu/çamurlu yollarda düşe kalka, bata çıka okula/işe yetişiyorsanız, açık havada karın tokluğuna çalışmak zorundaysanız, ne kar yağarken ne de kar yağdıktan sonra mutlu olmak mümkün olamayabilir ama. Romantizm, gerçeklere çarparak bitiveriyor oracıkta. 

Epeyce bir yürümüşüm farkında olmadan, Kibritçi Kız kıvamına gelinceye kadar. Çok ıslanmış, çok üşümüş, çok acıkmış. Öyle olunca, dönüş yolunda bütün büyü bozuldu. Evsiz ve aç insanları, sokak hayvanlarını, yakacak odun/kömür ve yiyecek alamayan aileleri düşünmeye başladım bu defa, üzüldüm. 

Kar kimileri için keyif, kimileri için ise eziyetti. 

Hayat zaten ne zaman adil oldu ki? 

Gelin, kartopu oynayalım o zaman. Valla hiç acımam, çakarım kar topunu!