(^_^)

‘Güzel şeyler bekletmez, birdenbire olur’ derler, ama bence alâkası yok. Hikâye. Hiçbir şey, sen öyle istiyorsun diye olmuyor hayatta. Düşününce olmuyor. Zorlayınca olmuyor. Olacağı varsa oluyor. Zamanını bekliyor, mevsimini. Ya da olmuyor.

Tıpkı bir yıldır, yaprak ve kök vermek dışında başka bir yaşam belirtisi göstermeyen bu sap orkidemin bugün yeniden çiçek açması gibi. 

Ya da uzun bir aradan sonra, kışın ortasında, bugün böyle masmavi bir gökyüzüne uyanmak gibi. 

Belki de güzel şeyler olur. Ya da olmaz. Uzun zamandır ilk kez umrumda değil. 

“Olsa da bir, olmasa da bir” genişliğindeyim. Bu genişliğe öyle kolayca varılmıyor. Bu koyvermişlik, bir zamanlar bir şeyleri fazlaca umursamış olmamın sonucu. Bu genişlik, öyle böyle bir genişlik değil. Ermişlik. Boşa alıp, fezâya yükselme. Mertebe atlama. İlâhi bir yönü de var yani.  “Olursa bir, olmazsa bin hayır ara” mertebesi bu. Hem de tam ortası. Kaybolduğum yer. Sessizlik. Ve sonrasında müthiş bir hafifleme. Tüy gibi, pamuk gibi, pofuduk bulut gibi... ya da bu.