NASİP

Kayıtlara geçsin; karlı dağ yalnızlığı diye bir şey varmış! 

Müzikseverim. Ayırt etmeden dinlerim. Elbette çok sevdiklerim var, fena değil dediklerim var, belki ancak bi kırk yıl durursam anca aklıma gelip, ‘bi açiim da dinleyeyim’ diyebileceklerim de var. Benim için önemli olan o an içinde, -mutlu, neşeli, keyifli, üzgün, kırgın, ya da yorgun- beni yakalayıp, alıp götürmesidir. Bazen melodisi olur bu, bazen de sözleri. Ama müzik formasyonundan gelmediğim için, sanırım sözler hep bir tık ötede. 

Rock olur- eskiden punk-heavy metal daha ağırlıklıydı, daha bi Brit rock şimdilerde- pop olur, -dream pop olursa daha iyi olur- indie olur, yerine göre klâsik olur, elektronik olur, latin olur. Hatta hip hop ve country bile olabilir. Bir tek caz ve blues beni pek açmaz, hadi bi dinleyeyim demem kolay kolay, bir kaç kült müzisyen dışında. 

Ancak bu topraklarda doğmuş, büyümüş, yaşamış biri olarak türkülerden ya da arabesk kültürden ayrı düşmek de pek mümkün değil. O yüzden onları da sever, yerine göre dinlerim. Özellikle ruhumun arabesk tarafına dokunan çok değerli sanatçılar ve eserler vardır; gönlümde taht kurmuş nadide klâsikler. 

Ama öyle bir şarkı var ki, bir klâsik olmamasına rağmen, bu sabah kendimi ilk kez mırıldanırken buldum. İlişkimiz çok yeni. Aslında daha önce duyduğum ancak sadece nakaratını bildiğim bir şarkı. Radyo ya da televizyonda denk geldiğim, hepi topu birkaç kez dinlediğim bir şarkı. Bana şu ahir ömrümde, ilk ve belki de son kez Özcan Deniz dinlettiren bir şarkı. Evet, hoş bir şarkı. Ama hepsi buydu, bu kadardı.. Düne kadar! 

Bu haftaki İbo Şov’da Niran Ünsal yorumuyla öyle bir hafızaya aldım ki şarkıyı, ilk kez dikkat ettim sözlerinde ne dediğine. Tüylerim diken diken! Şarkının gerçekten hakkını veren bir yorumdu. Öğrendim ki, her ne kadar Özcan Deniz yorumuyla piyasaya çıksa da, aslında kadının sözü ve müziğine kadar kendi şarkısıymış. Belki de o yüzden bu kadar içli söyledi. Yaşadı ve yaşattı söylerken. Ağlattı. Bugün defalarca dinledim... Defalarca. Sonunda ezberledim! 

...yangın her aşkın yolu...

...gözlerin karanlık kuyu, düştüm öldüm... her şeyin başlangıç noktası. Sahiden de hep öyle başlamıyor mu? 

....yok hiç sitemim derken aslında en büyük sitemi etmiyor mu? İnsanın içini parça parça edip, canından can alan bir şarkı. Yazılmış olmak için yazılan değil, gerçekten yaşanmışlıklarla dolu olduğu çok belli bir şarkı. Zamanı durduran bir şarkı. 

....hayatta her şey kısmet büyük bir kabulleniş cümlesi. Öyle böyle değil. En büyüğünden bir yenilgi. 

....nasip değilmiş vuslat derken, insana adına kader denen ve değiştiremediği illeti hatırlatıyor. 

....rahat uyu yâr sana hakkımı helâl ettim... bu arada şöyle affedici, her haltı evrene gönderebilen hümanist insanlara hayranım!  

Şarkının belki de en vurucu kısmı ise dinlediğiniz üzere şöyle: 

....ah gönlün şimdi başka yâre mesken....

...bense karlı dağlar misâli yalnızım. 

Niran Ünsal’ın şimdiye kadar yaptığı tüm saçmalıkları ve çalkantılı özel hayatını bir kenara koyun. O alıp götüren sesine odaklanın. Müzisyen yönüne bakın. Tabi ki orkestranın da hakkını teslim etmek lâzım bu performansta! Şahaneler! Ulan İbo! Ne adamsın! Bu nasıl orkestra! 

Bünyelere zarar olsa da, dinleyin ve dinletin efendim! Böyle güzel bir yorumu/şarkıyı duymak, daha çok yüreğe NASİP olsun.