HAYAT KİME BANDO-MIZIKA Kİ?

Bugün kişisel gündemim öyle yoğun ve yorucuydu ki, ne dünya ne de ülke gündemine sıra gelmedi. Ha, sağlık olsun tabi ama yine de Pazartesi’leri sevmek, sanırım hiç bir şekilde başaramayacağım, belki de bu yılki bucket list’imde beni en çok zorlayan madde! 2021’in üçüncü ayı çıkmak üzere ve ben bu konuda daha bir arpa boyu bile yol alabilmiş değilim. Pandemi dönemi ve online eğitim birlikteliği, bu dileği çok ama çok zora koşan, talihsiz bir pişti! 

Memlekette eğitimin hâli içler acısı, her kademede. Özel ya da devlet okulu ayırmadan, her yerde. Herkes ayrı mağdur. Öğrencisi, öğretmeni, idaresi, velisi. 

Bugün o kadar şiştim ki, ne yemek yiyebildim, ne oturup bir şey okuyabildim. Müzik bile dinlemeyi kafam götürmedi. Saçımı dahi taramayı canımın istemediği bir günün akşamında, çıkıp bir boy yürüyeyim bari dedim. 

Delirmemek için. 

Neden yola çıktığımı unutuncaya kadar yürüyecektim. Ama; anormal bir akşam trafiği, herkes birbirini boğazlayacak kadar sabırsız, herkes bir yere yetişmeye çalışıyor sanki kaderinden kaçabilecekmiş gibi, koş koş, koştuğun şey nasibin aslında haberin yok...bir türlü yeşile dönmeyen kâbus gibi trafik ışıkları, bitmek bilmeyen yol çalışmaları, yağan yağmurdan mütevellit çamur çığnak kaldırımlar. Davaronun biri boydan, bir güzel de ıslattı üstüne beni! Yürümesem bundan iyiydi valla diye söylenip, adama söverken birden onu gördüm karşımda. 

D Ü Ş L E  A M A  D Ü Ş M E. 

Bir kamyon arkası yazısı için fazlasıyla sofistike, diğer taraftan ise üç kelimelik hayat dersi.

Sen nasıl kamyoncusun aslanım yaw? Bu resmen post-doc bir tespit! Oxford’dan terk misin? Ne ayaksın sen? 

Demesi kolay kamyoncu gardaaaş!

Ama öyle olmuyor. 

Düşlemenin freni yok ki! Kaptırıp gidiyorsun tüm şeritleri yuta yuta. Yolun sonunda ise serbest düşüş kaçınılmaz. Ne düşmek ne de düşmemek elimizde değil. Hem de hiç. Allah’ın dediği oluyor. Ve düşmez kalkmaz yine bir Allah! 

Bazen bekle bekle, soluyorsun. Bekleyen her şeyin bir gün mutlaka solup, öldüğü gibi. Bu bir çiçek de olabilir, bazen umut da. 

Yanımdan o sırada, içi hınca hınç dolu bir belediye otobüsünün geçmesi, içinde en az üst üste 100 kişinin olduğu o otobüsün tüm umutlarımı soldurup gitmesi gibi. Pandeminin aslında hiç bitmeyeceği gerçeği bir kez daha gözüme sokuldu. 

Yıkıla yıkıla eve döndüm. 

Son bir yılın en umutsuz günü belki de benim için bugün. Allah beterinden esirgesin! Çok çok şükür, sağlığa varlığa! 

Korona bitmiyor, cehâlet bitmiyor, pahalılık bitmiyor, online eğitim ucubesi bitmiyor, taciz-tecavüz-şiddet bitmiyor, birbirinden kötü gündemlerin hiçbiri bitmiyor. 

Ama neler bitti neler. Üstelik bazıları daha başlamadan! 

Bu Balık yeniayı çok elektrik yüklü! Kendinizi kollayın. 

>>>> 

PJ Harvey feat. Thom Yorke-This Mess We’re In