Düşünsene, bahar gelmiş. Hava güneşli. Tatlı bir rüzgar eşliğinde kulaklığın takılı, en sevdiğin şarkıyı dinleyip, tek başına kafana estiği gibi yürüyorsun. Hayattaki, en büyük lükslerden biri. Sıradanlığın içindeki mucize. Yürümek. Hayatta ve sağlıklı olduğuna dair en büyük işaret. Ve ben, tıpkı böyle bir günde, bugün, çok sevdiğim birinin cenaze törenine katıldım.
Musalla taşının üstündeki tabutun içinde, öylece hareketsiz yatarken o, hastanede son görüştüğümüz günü ve bana son sözlerini hatırladım. Dönüp dolaşıp yankılandı, sadece aklımda değil kalbimde de. Defin için mezarlıkta kalabalıkla yürürken, düşünüp durdum. Nedense sayıca az ama çok kıymetli anlarımızı ve anıları. Kış uykusundan uyanan börtü böceği ve çiçek açmış ağaçları izledim. Onu orda öylece bırakıp, dönüş yoluna düştük sonra. Bu defa tuttuğum nefesimi koyverip, ağladım.
Evet, bir bahara daha çıktık. Ama bir eksikle. Bahar. Sıradanlığın içindeki bir başka mucize. Önümüzde daha kaç bahar mevsimi var, hiç bilmiyorum. Ondandır, bu baharın her bir gününü, bir şölen gibi geçirmek istiyorum.
Her şeye rağmen öleceksek, sen beni niye üzesin, ben seni neden üzeyim? İnsan güzel yaşamalı.
Seninle kader çizgilerimiz artık kesişmiyor. Bir daha hiç karşılaşmayacağız, ama…
Beni güzel hatırla.
Başınız sağolsun Çaylak. Üzüldüm.
YanıtlaSilGeride kalanlara sabır..
YanıtlaSilBak sana ne yazcam. Sevdiğim bi şiir O. Veli’den, tam bu yazına göre. Sev ve kabul et lütfen. Acını hafifletir belki veya yeniden hatırlatır. Bilmem. Hep mutlu kal.
YanıtlaSilBeni güzel hatırla
Bunlar son satırlar
Farzet ki bir rüzgardım esip geçtim hayatından
Ya da bir yağmur sel oldum sokağında
Sonra toprak çekti suyu kaybolup gittim
Belki de bir rüyaydım
Senin için..
Uyandın ve ben bittim