2 🪩 2 4 EDİŞIN

Sevgili büüloggum ve bir o kadar sevgili büloggur camiası, 

Sıradanlıklar vardır ya hani, güne yogayla değil de söverek başlamak gibi, alacakaranlıkta uyanarak. Günün her getirdiğini kucaklamak yerine, bazen edilen ağız dolusu küfürler vardır. Her anı çoşkuyla karşılamak yerine, akşam olsa da bir ayaklarımı uzatsam diye bitmesi beklenen mesailer vardır. Özenli bir sofra hazırlayamazsın her zaman, buzdolabının önünde bir önceki günün yemeğini ısıtmaya bile halin olmadan ağzına tıkıştırdığın günler vardır. Çantada çalan telefonu bulamayınca gelen saniyelik öfke patlamaları vardır. 

Her hatam bana yeni bir kapıyı açan bir ders demek ne kadar ütopikse, kafama s.çayım bunu neden böyle yaptım demek bir o kadar sahicidir. Amelie tadında istakram sıtoryileri izlerken kendini Kral Şakir gibi hissetmek, çok da şaapmamak lazım’lar, olur öyle’ler vardır.

Bazen hiç mesaj atmamak/almamak da bir mesajdır. Bazen konuşmamak daha iyi hissettirir. Hiçbir şekilde. Hiçbir kimseyle. Hiçbir şey hakkında. Hiçbir şey süper hisli, süper renkli, süper heyecanlı, süper çoşkulu ve süper güzel olamaz her zaman. 

Ben, şahsım, kendim

Bir gün aşklar da bitebilir. Şu sokağın köşesini dönsen aynısından 10 tane göreceğin bir adam/kadın için neredeyse hayatını değiştirmek üzereyken, o adam/kadın seni yok sayabilir. Hatta kendine duyduğun saygıyı yitirme noktasına gelebileceğin kadar fena bir şekilde yapabilir bunu. Üstelik ikinci kez. Yine de birini bu kadar büyük sevebilmiş olmak seni yüceltir. Seni büyütür. Neler yapabileceğini görürsün.  Ufku ve sınırları genişlemiş biri olarak hayatına devam edersin. Olağanüstülüğün içindeki sıradanlık. Yavan bir huzur. Sonrası boşluk.  

Ondan sebep, 2024’de yine baya bi kusurlu olucam gencolar.  Hatalar yapcam tabi, şahitli ispatlı. Bazen bilerek ve isteyerek hatta. Sonra yine kızıcam tabi kendime. Olsun. Ama yaptığım hataların hepsi yeni olcak. Eskileri tekrar etmicem. Her şeyin suçlusu bazen yine benim sanıcam. Bazen bunu zerre umursamıcam ama bazen de çok umursucam. Üzülcem belki. Belki yine aklıma tükürcem. Yine mahvolucam işler yolunda gitmeyince. Ama her seferinde olmasa da ara ara bişiyi mutlaka hatırlıcam. Hatırlıcam ki; bu yanlışlar, hatalar, zaaflar… hepsi bana ait, hepsi benim bir parçam. Hatalı da olsa. B.ktan da olsa. Hepsi benim anasını satiiim. 

Bu yüzden 2024’de kendimi daha çok sevicem. Kendime daha çok şefkat göstericem. Nihayetinde bir Havva kızı olduğumu ve hatasız Havva kızı olunamayacağını bilicem. Bir ölümlü olduğumu, o nedenle birilerine/birşeylere ayırdığım emek ve zamanın çok kıymetli olduğunu daha çok düşüncem. Ona göre ayırıcam. Ya da ayırmıcam. Kendime daha çok sarılcam, hatta zor zamanlarımda öpüp koklucam. Yoklucam. Ha bi de, daha az ulaşılabilir olucam. Kendimi hatırlatarak varolucaksam zaten unutulayım. Unuut, unuuut beni.. Bazıları dünde kalmalı. Gerekiyorsa ben de kalıcam. Kaliim anasını satiim. Bırak beni oraya. Götüürmeee beniii gittiğiin yereee.

Geldiysem de, gidiyorum işte. Bazen gitmesini de bilmeli. 

Bir taşı on bin defa da havaya atsan kuş olmaz demiş Aristo. Aristo boş yapmaz. Herif filozof. Hem de antik Yunan. En babalardan. 

Aristo babayı onurlandırıcam. Enerjimi doğru insanlara ve işlere harcıcam. Taştan kuş, kuştan da taş olmucanı bilicem. Ne zaman yine kendimi kaptırsam, bunu dank edicem ve Aristo babanın ruhuna üç kulhüalla ve bir elham patlatıcam. 

Yasaklı olanlar kalbi yorar. Engel engel üstüneyken, zihnindeki mesafeler sıfır noktasındadır. Ne büyük bir yanılsama. Oysa çoktan okunan kitaplar rafına kalkmışsındır, çoktan. 

Lafı ne uzattın be kızım?! O zaman, susucam. Daha çok susucam. Konuşan kendini tekrar eder dururmuş çünkü. Ben etmicem. 

Haydin, mutlu yıllar! 🎄🎊🍀🥂🌸 Hoş geldin 2 🪩 2 4!