BANA, SANA, BİZE!!!

>>>>

MERO-Olabilir

Olabilir. Evet. Olamaz mı yani? Neden olmasın? 

Bak, hiç yapmadığım bir şeydi bu daha önce, yani yeni posta şarkıyla başlamak. Bitirirken, evet! Adetimdir. Ama başlarken? Bir ilk. Hadi bismillaaah! 

Ama öyle kötü zamanlardan geçiyoruz ki, kafamın içi öyle büyük bir kazan ki; ateşler içinde, kayna allah kayna ki: bu post da ters düz oldu! İdare ediverin. Şarkıyla bitirmiyor, şarkıyla başlıyorum! Ama ne şarkı! Offf! 

Ne düşüneceğimi bilemez bir haldeyim. Kendimi hiç bu kadar aciz hissetmemiştim. 

Manavgat

Güzel memleketim acayip sakata gelmiş durumda. Bir haftayı aşkın süredir batı ve güney sahillerindeki nerdeyse tüm ormanlarımız alev alev yanıyor ve halen tam olarak kontrol altına alınabilmiş değil. Elimizde kendi yangın söndürme uçağımız dâhi yok. Şaka gibi. Eşek şakası hatta. Ama maalesef değil. Malesef doğru. Ağacına ayrı, hayvanına ayrı, insanına ayrı üzülmekten dağılmış durumdayım. Gençliğimiz yandı. Kül oluyor geleceğimiz. 

Burda Antalya’da, üzerimize resmen kül yağıyor. Denize kurum yağıyor. Havada her daim keskin bir duman kokusu var. Göz gözü duman… Halk perişan. Asla uzaktan göründüğü gibi değil. Batı sahilleri, cânım Marmaris ve Bodrum da burdan farklı değildir. 200 yıllık kızıl çamlar! Yüzlerce yıllık zeytinler! Hayvanlar, tarım arazileri, köyler, köylüler, çiftçiler! Yanıp kül oldular! 

Bu sabotajı/katliamı yapanları lanetliyorum! Yazıklar olsun yapana/yaptırana/engel olmayana! Yeşili, doğayı, doğallığı mahveden kişileri olmamış insan kabul ediyorum. Yeşili korumak tarihi korumaktır! Doğayı korumak medeniyettir! Bunu başaramayanlar utanmalı. Kimse çıkıp biz büyük ülkeyiz demesin! Sorumlulardan hesap sormadıkça biz bu acıları ve daha nicelerini tekrar tekrar yaşamak zorunda kalacağız. Bu doğa katliamına biz daha ne zaman DUR! diyeceğiz? 

Geçmiş olsun cânım ülkem! 

Allah bu yangınları söndürmek için canla başla çalışan herkesten binlerce kez razı olsun! 

Kuzeyde de sel felaketi var. Evlerini, mallarını ve sevdiklerini kaybeden insanların hikâyeleri yüreğimi dağlıyor. 

Doğuda güzel ülkeme elini kolunu sallaya sallaya giren binlerce Afgan mültecinin görüntülerini izlemek ise tüylerimi ürpertiyor. Sınırı koruyan bir güvenliğimiz yok mu bizim? Ne günlere kaldık! 

Mutlaka bir aile içi cinnet/ katliam 

ve

/

veya 

kadın/çocuk istismarı ve cinayeti haberi ise nerdeyse hemen her günün manşeti! Sanki Allah’ın emri! Olmazsa olmuyor! 

İyi günlerde değiliz. Hem de hiç. 

Allah sonumuzu hayreyleye… İşimiz gerçekten Allah’lık!

Ne yani? Bu kadar korkunç bir dünyanın bir de cehennemi mi var? 

Elimden malesef hiç bir şey gelmiyor ve bu güzel topraklarda, bu ülkenin güzel insanlarıyla bu sıkıntıları yaşamak zorunda kalıyor olmak beni çok çok yaralıyor.

Bu coğrafyada, bir şekilde sakata gelmeden bugünü görebildiğim için kendimi nerdeyse şanslı adlediyorum. Bu yaşa kadar valla iyi gelmişim. İyi yaşamışım. Buna sevinsem mi yoksa kahır mı olsam, bilemiyorum. 

Ondan sebep; 

… bana, sana, bize bir şey olabilir derken Mero, valla çok haklı. Her an her şey oluyor. Olabilir. Hiçbirimizin, hiçbir şeyin garantisi yok. Adam derin laf etmiş. İnce görmüş. 

Peki, Mero denen bu eleman;

1. Hiç düşünür müydü bu içinde bulunduğumuz karanlık günlerde bu şarkıyla bana yoldaş olacağını? Hadi onu bırak, ben düşünür müydüm bunu?

2. Benim ateşi harlı, ha bire fokur fokur kaynayan kafamı, ne düşündüğünü bile bilmeyen bu doluluğun içini, bu rapin en arabesk hali şarkıyla dolduracağını hiç hesap etmiş miydi? Ya ben? Hiç öngörebileceğim bişe miydi bu? 

3. Acı vatan Alamanya’da yaşadığı alternatif acıları, yokluğu ve yoksulluğu bu şarkıyla notalara dökerken, benim, bu şarkıyı, bu günlerde ülkece yaşadığımız bunca acının ve kaybın fon müziği olarak tekrar ve tekrar dinleyebileceğimi bilebilir miydi? Bilemez. Nerden bilsin? Ben bile hayretler içerisindeyim. 

Açıkçası, normal şartlarda hiç şansı yoktu Mero’nun. Olacak şey değildi Mero’ya kalbimde bir yer açmak… playlistimde dönüp duran bu şarkısını dilime dolamak. 

….18 yaşında altında Mercedes, rakipleri onu hiç yenemez…

Ama şarkısı bu günlerdeki iç sesimi bastırmama, kafa/kalp karışıklığıma, çaresizliğime, öfke nöbetlerime bir şekilde iyi geldi. İyi geliyor. Bir şekilde.

…bugünün yarını olabilir ama kimse bana sözünü veremez…

Neden bir ‘Norveç değiliz?’ den; çok şükür bi ‘Somali değiliz!’ e uzanan on yıllardır, her ne kadar Avrupa Birliği’ne girmeye çalışsak da, kalbimiz de ruhumuz da arabesk! Ortadoğuluyuz en nihayetinde! Kimi kandırıyoruz? İşte bizi tüketen de bu arabesk zihniyet değil mi? 

…şükür ederim rabbime, silâhım var bile, sıkarım kalbine!

O yüzden belki de Mero’ya duyduğum bu sempati. Onda acılarımızı, yokluğumuzu, yoksulluğumuzu buluyorum. 

…. bedelini ödedik içimiz yana yana…

…bile bile bırakır adama kana kana…

…Mero yine vurur damara…

Ah be Mero! Yanık sesine kurban! 

Bir şeyler ne kadar kötüye giderse gitsin, yine iyi günler gelecektir sevgili okur! Umut etmek istiyorum. 

Hayat değişir. 

Hayat bir ilerleyiştir. 

Her şey vaktini bekler. 

‘Bugünkü aklım olsa dün yaptıklarımı yapmazdım’ boş bir önermedir. Çünkü dün yaptıklarımızı yapmasaydık bugünkü aklımız olmazdı Mero gardaaaş! 

Ondan sebep; 

Ne olacaksa olsun artık. 

Sana, bana, bize bir şey olmadan! 

Bak, ölüm var! 

Pişşşt! Hey, sen! Evet, evet! Sana söylüyorum laaa!

Sen! Yabancıların en yakını! 

Hâlâ neyi bekliyoruz? 

Belki bir gün konuşuruz. Uzun uzun.