HAYATIN ŞARTI ŞURTU VAR!

Selam çaps, 

İnanmıycaksınız ama ben unuttum blogu. Sadece blogu unutsam yine iyi, lâkin kendimi de unuttum. Bir tür bitkisel hayat diyelim. Gerçi, bu bir bahane mi? Değil. Çünkü Instagram’da allahına kadar aktifim. Bu şu mu demek: yazmama tavrım my dear caylakyazilar blog yaverime mi? Bilmem. Bilmiyorum. 

Bam bammm! Sitem dolu mailler atacağınıza şöyle güzel güzel dileklerde bulunun, bre lö gâfiller! İnsanlık adına büyük adımlar atıyorum belki, o sebepten yazmıyorum.. ne biliyorsunuz? 

Yazmadığım (yazamadığım) halde, günlük gelip blogu yoklayan, merak edip mail atan bazı lö okurlar, kocaman bi ‘sağolun’! Bilinçli bi ara değildi bu. Tamamen karıncalanan ve duran bir beynin arası. Birbirinden alakasız tonla his var içimde. 

- Özleştik lö çaylak! diyen gülleri ve sümbülleri Instaya beklerim. Ne diyim? Burdan söz veremiyorum şu an. 

Bazen evren, bile isteye bir şeyler çıkarır karşına. Sanki sana bir şeyler anlatmak istermiş gibi. Durup, görmeni ister. Durup, dinlemeni. Dinlenmeni. 

Bazı işaretlere inanman gerekir. İnanıp, belki bazen arkasından gitmen.. Sanki bunca zaman hiç durup, beklememişsin gibi. Sanki onca yolu daha önce hiç gitmemişsin gibi. 

Mantık iyi, güzel; seni hep doğruya götürüyor da, mutluluğa götüremeyebiliyor her zaman. Hatta çoğu zaman. İşte kalp, böyle zamanlar için var. Sadece kan pompalayan bir organ değil kendisi. Duygulara da yer vermek gerek bazen. Bazen mantıksız gelen şeyler de yapmak lâzım, bir şeyler içinde kalmasın diye. Evren, bunu hatırlatır sana. Bazen. 

Bazen taa şurana kadar gelir;

- Sana ne lan bizim şortumuzdan, deyyus! diyecek olursun. 

Birbirinden trajik gündemler içinde, yaşadığın coğrafyaya lanet edersin. Kadınını mı, çocuğunu mu, hayvanını mı, doğasını mı korusan, yoksa memleketi mi kurtarsan? Hiç bilemezsin bazen. Adalet ararsın ama bulamazsın. Akıl sağlığını korumak zorundasındır. Bu yaşananlar karşısında beynin yarısını kurtarabiliyorsak, ne mutlu bize! 

Oysa, onca zamandır beklediğim o yaz, kapımda. Gündemim bol bando, bol mızıka olmalıydı! Bikini- mayo seçimi tarzı işlerle iştigâl olmam gerek(ti) bu ara.. Çiçekli pontulum, maşalı saçlarım ve pedikürlü patilerimi geçirdiğim Birkenstocklarımla, AVM’leri arşınlıyor olmam lâzım(dı). Zara indirimden tatlış mı tatlış en az üç parçayı yaz gardırobuma kazandırmam lâzım(dı). Düz karın için detoks kürüne başlamam lâzım(dı) çoktan. Zencefil, elma ve limon allahın emri! Bugün itibarıyla ortadan kalkan saat kısıtlamalarını, kâh sabahın ilk ışıklarına kadar sokaklarda sürterek, kâh 24:00 itibarıyla bitecek bile olsa canlı müzikli, mekân mekân partileyerek kutlamam lâzım(dı). Bugün değilse bile illâ ki yarın. Aylardan Temmuz artık çünkü, yani move baby move!  

Haftaya izne çıkıyorum. Akademik takvimin nihayet sonuna geldik. Artık set edeceğim meetingler, admit edeceğim öğrenciler, record edeceğim classlar, forward edeceğim mailler yok! Çok şükür. 

Dev bir rota izleyeceğim bu yaz. Akdeniz’den batmalı, Ege’den çıkmalı. Aramıza mesafeler, uzak diyarlar girebilecek mi? Görüüüciiiiiz! 

Holaaaa kaptanlar! 

Alekta movik movik! 

Kendime yollarda o çok sorduğum soruları sormayı artık bıraktım. Nedenler ve niçinler uçtu gitti. Ortam sukuta erdi. 

Çünkü bazı soruların cevapları yok. 

Çıkacağım bu yeni yolda; ne geçmiş var, ne de şimdiki hâl bir gelecek. Bu postu okuyan gözlerinizden öper, hepinizle ayrı ayrı hasbihâl ederim. Normalleşip, eskiden olduğu gibi daha sık yazma umudum var. 

O zaman, listen with me: 

Güncel Gürsel Artıktay- Uzak Yol

Çünkü bazı insanlar uzun bir yol hayatımızda. Hâlâ.